Początek powieści, której główną bohaterką jest Katie.

Wstawię tutaj początek mojej powieści:

Była inna- każdy mógł to potwierdzić. Chodziły pogłoski, że wcale nie jest taka cicha na jaką wygląda. Niektórzy traktowali ją jako dziwaczkę. Ale ona tak naprawdę nie lubiła społeczeństwa. Nie lubiła ludzi, po prostu- ludzie ją drażnili. Kochała samą siebie i sama czuła się wolna. Kochała siadać wieczorami i patrzeć w gwiazdy, mogła tylko pomarzyć o tym aby kiedyś wszyscy znikneli, a została tylko ona sama. Dławiła się ciągłymi dogryzkami. Nie chciała mieć kolegów i koleżanek, a już na pewno przyjaciół. Prowadziła pamiętnik gdzie zapisywała swoje wszystkie myśli wyjęte prosto z serca. Lecz kiedyś coś się zdarzyło i tutaj zaczynają się losy naszej głównej bohaterki Katie.
Bagi!- krzyknęła rozdrażniona.
Bagi to jej najukochańszy pies, któremu zawsze się zwierzała, a on odszczekując jej wydawał się jak by ją rozumiał i sam się jej wygadywał.
Bagi! Stój!- znów powiedziała, a raczej wykrztusiła z siebie Katie.
Było zimno, bo akurat trwał Grudzień. Na dworze było co najmniej -6 stopni.
Nagle potknęła się i przewróciła, a na nią pobiegł pies. Ledwo co się podniosła,
aby tylko Bagi na nią nie naskoczył. Nie chciała wracać do domu mokra, a już na pewna opsypana śniegiem. Spojrzywszy na zegarek zobaczyła, że było równo piętnaście po piętnastej.
Cóż...- zamyśliła się jak by czas się zatrzymał.
Pora wracać- powiedziała zaraz po tym jak by ją oświeciło.
Wracając przechodziła koło jakże pustego domku, który stał niedaleko łąki gdzie kochała przychodzić i myśleć sama nad sobą. Poczuła dziwną chęć, aby tam wejść, jednak stwierdziła potem, że dzisiaj musi już iść do domu.
Ale jutro tam przyjdę- powiedziała Katie i poszła do domu razem z Bagi'm, którego prowadziła na smyczy. Weszła do swojego domu. W domu tym jak zwykłe panował nie ład i ludzka głupota. Jak w ogóle można nie sprzątać domu od trzech tygodni? Cóż.. najwidoczniej tacy ludzie bywają. Katie jak zwykle wykonywała codzienne czynności. Przygotowała sobie jajecznicę i jak zwykle nie umyła patelni po sobie. Przygotowała sobie malinową herbatę, tą którą zawsze lubiła jej mama. Odbiegając od tematu Katie miała tylko swojego ojczyma. Jej mama zgineła gdy ona miała 5 lat w katastorfie lotniczej, więc został tylko ojczym, który po śmierci mamy zaczął nadmiernie nadużywać alkoholu. Pewnie chcecie wiedzieć również co stało się z ojcem? Ojciec Katie opuścił ją i mamę dla innej jakże na pewno pięknięjszej kobiety jaką była Ann-mama Katie. Straszny to wstrząs dla rodziny. Może dlatego Katie zrobiła się osamotniona? Może dlatego nie lubi społeczeństwa? Tylko ona tak na prawę wie co dokładnie się stało. Bohaterka co dwa dni chodzi na grób matki i modli się do niej i do Boga. Zapażyła sobie już herbatkę i położyła tależ z jajecznicą i kubek z piciem na klejącym się stole. Zaczeła jeść i pić. Nagle usłyszała ledwo co dzwoniący dzwonek do jej drzwi. Wcale nie miała ochoty nikomu otwierać, ale coś skłoniło ją aby jednak otworzyć. Otowrzyła drzwi, ale oprócz jej i paru drzew nikogo tam nie było.
Pff..- pomyślała żałobliwe.
Co to ma do jasnej cholery być?- skwasiła się po czym szybko zamknęła drzwi z hukiem, prawie klamka odpadła z ledwo trzymających się drzwi na zawiasach. O wiele to w ogóle były zawiasy.
Ojoj, mówię ci Bagi! Jakie to czasem ludzie natrętni i nie szanujący drugiego człowieka mogą być- pomyśliwszy, zabrała się znów to jedzenie i picia.
Pewnie zastanawiacie się ile Katie ma lat, prawda? Otóż to ma ona obecnie 19 lat i sobie jakoś radzi. Zjadła, poszła umyć zęby i wzięła swoją gitarę. W mrozie, w wietrze i w padającym śniegu Katie musiała grać na gitarze, aby zarobić na coś do jedzenie. Nie miała żadnych funduszy, musiała radzić sobie sama. Nie było innej opcji. Ubrała się i wyszła do parku, gdzie zawsze miała swoje miejsce. Od urodzenie los obdarzył ją pięknym darem do grania na gitarze, więc nie będąc głupia tak zaczeła zarabiać. Doszła do parku i zaczęła się rozkładać. Rozłożyła swoje miejsce, dała mini kubeczek na przód i zaczeła nastajać gitarę. Po nastrojeniu zaczeła tworzyć i grać...
Widać było, że muzyka płynie jej prosto z serca, kochała to co robi. Była to jedyna rzecz, która tak naprawdę bardzo dobrze jej wychodziła, jakoś do innych nie miała szczęścia. Nasza główna bohaterka miała cudowne serce, ale nigdy nie zaznała prawdziwej miłości i nie wiedziała co to znaczy kochać czy nawet co to znaczy kochanym być. Grała... dalej i dalej, zmarznięta grała.
W przechodzącej obok ludności zdarzały się jeszcze osoby o dobrym sercu, które wrzuciły to 2zł to 5zł do pudełeczka, gdzie Katie zbierała pieniądze. Robiło się ciemno więc zaczęła zwijać swoje manatki i wróciła do domu.
Głupi mróz!- wykrzyknęła.
Wchodząc do domu zauważyła, że coś jest nie tak. Jej malutki stół był rozwalony, a wszystkie książki i tego typu rzeczy były na środku pokoju.
O co chodzi?- przestraszyła się Katie.
Wchodząc dalej zauważyła, że wszystko jest zdemolowane. Cały dom w totalnej rozsypce. O mało się nie załamała i nie zaczęła płakać, ale coś w niej zadrgała i nie zrobiła tego.
Ty! Ty co zrobiłeś to wszystko...- zaczęła krzyczeć.
Jak mogłeś?- ledwo co wykrztusiła z siebie.
Bagi położył się na środku pokoju, a w oczach miał przerażenie. Był to bardzo mądry pies i wiedział, że z jego właścicielką dzieje się coś nie dobrego. Coś jest nie tak.
Katie zaczęła wszystko sprzątać. Sprzątając swoje książki zauważyła jakiś czerwony materiał zawinięty o hak, gdzie wisiał obraz. Podeszła a na nim był wydruk: godzina 14.30 ZTPB'
Może to jakiś znak?- pomyślała.
Jednak Katie nie była osobą na tyle inteligetną aby choć spróbować coś rozszyfrowywać. Co mogło znaczyć ZTPB? Kiedy to się zdarzy? O co chodzi z godziną 14.30- te odpowiedzi stawały się nie rozwikłane, a w myślach pojawiały się coróż to inne kosmate myśli.
No cóż..- zamyśliła się.
Wiedz Bagi, że wpadliśmy chyba w jakieś kłopoty- powiedziawszy zadygotała.
Ale czym tak naprawdę zawiniła? Czym zawinił jej pies? Kogo denerwowali- te pytania również zostawały nie wyjaśnione, a strach w ich sercach rósł.
Mijały dni i tygodnie, a Katie dalej nie umiała zrozumieć co ,,ten ktoś” od niej chce.
Bagi!- Chodz tu, szybko.
Słuchaj piesku... muszę wyjść. Nie mogę cię zabrać, bo jest za zimno. Poczekaj tutaj na mnie. Katie calutki czas pamiętała o malutkim domku, gdzie miała przyjść. Jednak brakowało okazji.
Teraz muszę tam iść- pomyślała.
Wybiła równo godzina 11:30 kiedy Katie była koło domu. Na początku nie wiedziała jak się tam dostać, ale zauważyła niewielkie wejście koło zarośniętego płotku. Furtka była cała okuta rdzą, więc Katie musiała przeskoczyć przez nią. Zrobiła to, a potem weszła do środka. Rój nietoperzy mgną na nią, ale na całe szczęscie zdążyła się schylić i szybko założyć swój kaptur, który umocowany był w brązowym płaszczu. Idąc dalej zachwiała się, nie była do końca przekonana co ją czeka w środku, więc wolała uważać aby nie wpaść w żadną szczelinę albo aby się nigdzie nie przewrócić. Szla dalej i dalej, aż nagle zobaczyła bardzo ciekawą skrzynię u podnóża wykopanej dziury.
Najwidoczniej ktoś był szybszy ode mnie, bo skrzynia otwarta- powiedziała sama do siebie Katie.
Podniosła szkrzynię, a wniej znalazła zdjęcia. Straszne stare zdjęcia. Usłyszała głosy na zewnątrz. Zlękła się i wybiegła na podwórze.
Ale jutro tutaj wrócę, muszę się dowiedzieć wszystkiego o tym domu- pomyślała i zatarła ręce.
Idąc wybiła godzina 14:00, droga zajeła jej 30 minut, więc ok 14:30 była w domu.

I jak pierwsze wrażenie?

Very Happy